วันวาน แห่งความหลังที่ได้ไปเที่ยว ในเมืองเดินเที่ยวไปเดินเที่ยวมาในเมือง
วันที่อยากจะได้ อยากจะได้แว่นตาสุดเทห์
ที่หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
มันเป็นแว่นที่เหมาะกะใบหน้าของฉัน สุดๆ
ลองดูแล้วก็ลองดูอีก แถวต้องให้เพื่อนๆดูให้อีก
ถามคนนั้นถามคนนี้ มันเหมาะกะใบหน้าหรือป่าว
มีแต่คนบอกว่าใช่เลย อ่าวนะ ให้เราเสียเงินอีก
สรุปแล้ว อันนี้แหละใช่เลย...
มันต้องเป็นของ ชั้น(เสียงแบบว่ามั่นใจสุด)
ไม่ดงไม่ดูราคาอ่าไรทั้งนั้น
เดินตรงไปถามพนักงานว่าราคาเท่าไรคะ
...คิดว่ามันสักร้อยดอลล์ได้มั้ง
ปรากฏว่า พนักงานไม่รู้ว่าราคามันเท่าไร
อ่าวนะ พึ่งได้รับของมาวันนี้เอง
กำ.... มันคงไม่ใช่เป็นของรี่แน่เลย
(คิดในใจ พร้อมกะเสียงสะอื่อมันดังก้อง)
เค้าบอกว่าให้มาติดต่อใหม่...
แง่ว เลยประหยัดเงินได้ไปร้อยดอลล์
และได้ความอยาก กะความฝัน
ที่จะได้สวมแว่นตาอันนั้น
ว่าสักวัน ฉันจะต้องไปเอามันมาให้ได้
ฮ่าๆๆๆๆ
(เสียงมารหัวเราะ)
No comments:
Post a Comment